Datong

Van de ene zwaar vervuilde stad in de andere; een driedaagse stop in Datong, ten westen van Beijing, dat een derde van China's steenkool produceert. In tegenstelling tot China's hoofdstad is deze stad echter behoorlijk ontoeristisch, in die mate dat het woord 'hostel' er nog een onbekend begrip is. De vriendelijke man van de toeristische dienst aan het treinstation kon ons gelukkig voor 3 euro per nacht in een ongerenoveerde, multi-bed hotelkamer steken, met een geimproviseerde douche in het opslagkeldertje beneden, en toiletten.. tja.. laten we zeggen dat het hotel eindigde waar de toiletten begonnen..

Tegen de tijd dat we in Datong aankwamen, konden mijn reisgenoot en ik een kleine break van elkaar gebruiken, dus ik bezocht de Yungang grotten, een reeks Boeddhistische grotten die zo'n 1500 jaar geleden uit een zandstenen klif gehouwen werden, samen met Marcus, een sportieve 45-jarige professor Engels uit San Diego, California, die al 2,5 jaar in de Filippijnen lesgeeft en tijdens zijn vakantiemaanden Azie-landen bezoekt. Erg interessant was het om het met hem een dagje over reizen, taal en religie te hebben. Achteraf nog een poging gedaan om de stadstempels te bezoeken om met een Boeddhistische monnik te gaan praten, maar het gehele tempeldorp stond in de steigers. Als 'domme, onwetende toeristen' dan toch de bouwwerf opgeglipt, om deze tegen het einde van de Chinese schafttijd dan toch weer wijs te verlaten..

De Hangende Tempel in het naburige Hunyuan heb ik niet gezien, al kan ik in eer en geweten zeggen dat ik een dappere poging ondernomen heb, die ik na 3,5uur rondgestuurd worden en ondanks de oprechte hulp van de Datong-bewoners, toch maar gestaakt heb. Het was een gerusstelling achteraf te vernemen dat een Portugese, die vlot Mandarijns sprak, er ook een ganse dag over had gedaan haar bus te vinden.

Chinesen zijn heel erg vriendelijk, open (ik had ze gereserveerder verwacht), hulpvaardig en vooral nieuwsgierig, maar op een vriendelijke manier. Wanneer ik op straat de weg vraag, staat in een vingerknip een half dorp wild discussierend om me heen (waarna ik een beknopte vertaling krijg van een 8-jarige), of wanneer ik op de overvolle (!) laagsteklassetrein mijn dagboek zit te schrijven, lezen alle naburige medereizigers ongegeneerd mee, en worden mijn nog-in-te-plakken vervoers- en entreeticktes half de wagon doorgegeven. Overal op straat hoor je 'hello!' (al komen ze vaak niet verder dan dat) en het is niet ongewoon wanneer een Engelsstuderende Chinees je van mijlenver roept om even met je te kunen praten (lees: zenuwachtig op z'n benen springend vertellen hoe 'excited' hij is je te ontmoeten + het inlossen van foto-verzoekjes ("you're so tall" - giechel)).

Waarschijnlijk was het de combinatie van een vervuilde lucht, het energierovende Beijing, een bezwete klim op een winderige Muur, het Chinese eten, de vermoeidheid van een maand stevig doorreizen en een (u leest het goed) lichte heimwee-aanval, maar mijn gezondheid heeft het in Datong behoorlijk laten afweten. De gebeurtenissen van dit verslag gingen gepaard met niesbuien, zweetaanvallen, veel gesnotter, een Immodiumpilletje, hopen zakdoekjes en middagdutjes om de dag door te komen. Gelukkig kan ik jullie meedelen dat ik er weer zo goed als bovenop ben. :)

Ten slotte zullen de opmerkzame zielen het al opgemerkt hebben dat de titel van deze trip een aanpassing ondergaan heeft; eindbestemming is -wegens een goedkopere, ondertussen geboekte- terugvlucht: Hong Kong!