Yangtze River: the Three Gorges (Dam)

Van Xi'an naar Chongqing: een nachttrein vol enthousiaste, nieuwsgierige, giechelende, vermoeiende Tibetaanse schoolkinderen. Op een pikdonkere trein ondefinieerbare Chinese snacks eten; het is een waar avontuur ("it's meat, it's delicious"). Wegens 5 uur vertraging werd ons dagje Chongqing gereduceerd tot een luttele 3 uurtjes. Jammer, want de stad leek enorm veel karakter te hebben: een vuile bergstad met een modderstroom in het midden (de Yangtze-rivier), gammele huisjes tegen bergwanden, verkeersstromen door tunnels, meerlagige viaducten en kabelbanen die in combinatie de stad er erg futuristisch doen uitzien. Onder het motto "de restaurantjes die niet door de voedselinspectie zouden geraken zijn meestal de interessantste" op een hellend stoepje heerlijk gedineerd, en in de lokale 'Callefour' proviand gaan inslaan voor onze 4-daagse cruise op de Yangtze, waarbij we meteen na incheck in onze kajuit een klasse-upgrade aageboden kregen tegen een prijs die elke 20 minuten naar beneden tuimelde. Bleek dat een van onze kajuitgenoten niet erg opgezet was met Westers gezelschap.. Toch maar op ons plekje gebleven, daar onderaan tussen het plebs.

Van de reeks excursies die aangeboden werden, twee uitgekozen: een tocht door de Drie Kloven in kleinere bootjes, en een bezoek aan de gigantische, controversiele DrieKlovenDam; het grootste hydro-elektrische bouwwerk ter wereld (185m hoog, 2,3km lang, 27m2 beton en 24 miljard dollar (het dubbele volgens Westerse bronnen)), dat evenveel energie belooft op te wekken als 18 kerncentrales samen, en de overstromingen van de rivier stroomafwaarts gaat regelen. Volgense de infoborden op de site is de dam 'de grote trots en langverwachte droom van het Chinese Volk'. Ik vraag me af of de 1,5 miljoen Chinesen die hiervoor in andere steden geduwd werden (het waterpeil zal op sommige plaatsen tot 180m stijgen) er net zo over denken..

Vier dagen doorbrengen in de laagste klasse van een boot is een ideale manier om een volk te leren kennen. Geboer, gerochel en gespuw, ik kijk er ondertussen al lang niet meer van op, alsook van de gemeenschappelijke toiletten (al dan niet met nieuwsgierige blikken van buurvrouwen). Aan het oorverdovende gesmak en geslurp kan ik minder snel wennen, en ook over de vervuiling verbaas ik me nog regelmatig (Noedelpot leeg? Rivier in. - Noedelpot leeg? Treinraam uit.). Verder lijken ze je hoofd hier geen 5 minuten rust te gunnen; op de bus, op de boot, in de supermarkt; overal ademloos Chinees gewauwel door een te luide en krakende micro. Ten slotte lijken Chinesen me (bovenop hun reuze-aantal) behoorlijk slecht in ruimtelijke invulling. Op straat of in de metro; iedereen loopt maar wat willekeurig rond, zodat je geen drie stappen kan zetten zonder vier keer te moeten stoppen of tegen iemand op te botsen. Combineer dat dan nog met de massa parasols die altijd en overal mee moeten. Ook de 'treinprocedure' is hier een mooi voorbeeld van; reizigers worden niet op het perron toegelaten en moeten in de wachtzaal achter een hek wachten tot de trein het perron binnenrijdt, om dan 'en masse', tegen het tempo van de achterste, richting trein te stormen. Bedenk hierbij dat Chinese treinen een stuk langer zijn dan de Belgische, en dat Chinesen hun hebben en houden op de meest inventieve manieren meesjouwen.

China: ik denk dat dit een land is waar ze me op lange termijn, heel erg langzaam lichtjes gek zouden kunnen krijgen..